CanÃcula é un poemario que fala da xenealoxÃa familiar e a natureza. Hibridando o espazo mariño co monte e o rural co urbano, as nais coas avoas e as avoas coas netas, o libro preséntase como una reflexión arredor do que supón medrar e marchar, ou o que supuxo, nun tempo, ficar.
Os poemas do libro galopan como as pernas de cabalos que foxen, como budións que se escorregan polas rÃas do Atlántico, como pingas que se desfán co primeiro sol da primavera. CanÃcula procura desde o intimismo a exploración formal, procurando un achegamento mÃnimo á estrutura do verso, desfacéndose coa palabra que sobra e tentando, buscar interlocutores múltiples: nos mortos e na natureza, no real e no imaxinario.
