O coche foi gañando velocidade e empezou unha aventura que nunca pensei que Ãa vivir con quince anos. Cando vas a cen quilómetros por hora dentro dun coche, paréceche que o que se move é o mundo de fóra e non ti. Pero, cando vas a cento vinte sen cristais porque alguén os escachou dun tiro, vas coma se te guindases en paracaÃdas desde a estratosfera e sen botellas de osÃxeno. Non é vertixe, nin mareo, nin pánico, nin dor, é todo xunto multiplicado por mil. Non che saberÃa dicir a velocidade á que iamos, pero asegúroche que me pareceu que estabamos a piques de superar a barreira do son. O aire atravesaba o vehÃculo coma un furacán. Por un momento pensei que a forza do vendaval me Ãa sacar do asento e me Ãa guindar polo oco da fiestra de atrás. «Lembra, cando se foxe, non hai que mirar cara a atrás», dixérame Héitor.
