O poema é unha inscrición na época. Non renuncia ao rumor do mundo. Nin á violencia de todas as cousas. Pero é provisional, inútil, precario, tatexo, rebelde, desenfocado. ruído de fondo ensaia unha achega a consignar o nome e o enderezo dos criminais e aproxímase a este tempo salvaxe, ferido, cunha lingua rota. O poema funciona non como espello, senón como testemuño.
