O fácil que é matar constitúe a segunda entrega da triloxía sobre a emigración galega contemporánea que Alfredo Conde leva acometendo ó longo da década dos noventa, e continúa a travesía da emigración, dos ires e vires que Blas Carou e Celia Pereira iniciaran en Sempre me matan. O fácil que é matar iníciase cando o avión no que Blas Carou retornaba a Galicia deixou os seus motores ó ralentí, minutos antes de aterrar en Maiquetía, e soubo que a vida que o esperaba debía ser considerada en tódolos seus extremos coma un novo descenso ó fondo de si mesmo, ó corazón do lume, esa ardente melancolía que inza sempre a rentes da soidade. A aquela hora, a cinco mil millas, en Compostela, Celia Pereira, a súa dona sentíase unha muller abandonada pero feliz, deambulaba deslumbrante polo vestíbulo do Hotel Peregrina, ateigado de xente engalanada que asistía ó acto de inauguración do cuestionado complexo hoteleiro. Poucos minutos despois, o presidente da Xunta, o alcalde da cidade, o delegado do Goberno central, e varios conselleiros do Goberno galego serían sorprendidos por unha ameaza de bomba realizada polos membros do garga (Grupo Armado Revolucionario Galego). O fácil que é matar proponnos unha mirada aceda e descarnada sobre o exercicio do poder e a actividade política e empresarial na sociedade galega contemporánea, as súas sutilezas, miserias, vaidades e paradoxos. Novela extensa e ambiciosa, de engaiolante lectura, en palabras do propio autor, "constitúe de momento senón a máis grande novela escrita en galego, si a novela máis grande escrita na nosa fala. Iso seguro".
